پچ‌کورد، کابل یا جامپر فیبر نوری یک کابل شبکه است که شامل رشته های فایبر گلاس در داخل یک پوشش عایق شده است. آنها برای شبکه های مخابراتی و داده های با کارایی بالا و از راه دور طراحی شده اند. در مقایسه با کابل های رایج تر، دو کورد های فیبر نوری پهنای باند بالاتری را ارائه می دهند و داده ها را در فواصل بیشتر انتقال می دهند. پچ کورد های فیبر نوری بیشتر اینترنت، تلویزیون کابلی و سیستم های تلفن دنیا را پشتیبانی می کنند.
از طریق پچ کورد های فیبر، سیگنال ها را می توان با سرعت نور به سراسر جهان ارسال کرد.
پچ کورد فیبر نوری از یک یا چند رشته شیشه ای تشکیل شده است که هر کدام کمی ضخیم تر از موی انسان است. مرکز هر رشته هسته نامیده می شود، اینها مسیر عبور نور را فراهم می کنند. هسته توسط یک لایه شیشه ای به نام روکش احاطه شده است که نور را به داخل منعکس می کند تا از از دست دادن سیگنال جلوگیری کند و اجازه دهد نور از خم های کابل عبور کند.
فیبر نوری از ظرفیت بالاتر پشتیبانی می کند. مقدار پهنای باند شبکه ای که یک پچ کورد فیبر به راحتی می تواند حمل کند از یک کابل مسی با ضخامت مشابه بیشتر است. پچ کورد های فیبر 10 گیگابیت بر ثانیه، 40 گیگابیت بر ثانیه و 100 گیگابیت بر ثانیه استاندارد هستند.
از آنجا که نور می تواند مسافت های بسیار طولانی تری را بدون از دست دادن قدرت کابل فیبر طی کند، نیاز کمتری به تقویت کننده های سیگنال وجود دارد.
پچ کورد فیبر نوری کمتر در معرض تداخل است. کابل شبکه مسی برای محافظت از آن در برابر تداخل الکترومغناطیسی به یک محافظ نیاز دارد. در حالی که این محافظ کمک می کند، برای جلوگیری از تداخل زمانی که بسیاری از کابل ها نزدیک به هم کار می کنند کافی نیست. خواص فیزیکی کابل های فیبر نوری از اکثر این مشکلات جلوگیری می کند.
پچ کورد های فیبر نوری سیگنال های نور را در حالت ها حمل می کنند. حالت مسیری است که پرتو نور در حین حرکت در فیبر طی می کند. پچ های فیبر تک حالته و چند حالته وجود دارد.
پچ کورد تک حالته
این ساده ترین ساختار است. این شامل یک هسته بسیار ظریف است و همه سیگنال ها مستقیماً از مرکز بدون پرش از لبه ها عبور می کنند. پچ کورد های فیبر نوری تک حالته معمولاً برای برنامه‌های تلویزیون کابلی، اینترنت و تلفن استفاده می‌شوند، جایی که سیگنال‌ها توسط فیبرهای تک حالته پیچیده شده در یک بسته حمل می‌شوند.
پچ کورد چند حالته
این نوع دیگر کابل فیبر نوری است. این کابل حدود 10 برابر بزرگتر از کابل تک حالته است. پرتوهای نور می توانند از طریق هسته به دنبال مسیرهای مختلف یا در حالت های مختلف حرکت کنند. این نوع کابل ها فقط می توانند اطلاعات را در فواصل کوتاه ارسال کنند. به همین دلیل است که از آنها، در میان سایر برنامه ها، برای اتصال شبکه های کامپیوتری استفاده می شود.
چهار نوع کابل فیبر نوری چند حالته وجود دارد که با “OM” (چند حالت نوری) مشخص می شود. یک انجمن صنعتی آنها را به عنوان OM1، OM2، OM3 و OM4 تعیین می کند. آنها در استاندارد ISO/IEC 11801 شرح داده شده اند. استاندارد OM4 توسط TIA/EIA 492AAAD تایید شده است. هر OM حداقل نیاز به پهنای باند مودال دارد.
